Sahip olduğumuz ilk çocuk “ilişkimiz”

Eşler ortası “ilişki” çiftin sahibi olduğu birinci çocuğudur aslında.Bu çocuk şimdi evlenmeden evvel birinci tanışmayla başlayan süreçte çiftlerin hamile kaldığı bir süreçte büyümeye başlar.
Her iki tarafın emekleriyle büyüyecek olan bu çocuğun(ilişkimizin) yetişmesinde geçmişten getirdiklerimizin de rolü büyük olacak.Yani genetik yatkınlığın,içinde yetiştiğimiz ailenin ebeveyn tavırlarının.Burada farkında olmadığımız bilinçdışı bir süreç devreye girer; her birimiz kendi ailemizde gördüğümüz ebeveyn tavırlarını rol model alır, beklentilerimiz ve telaşlarımızı bunun üzerinden yaşarız.Yani geçmişte annemizi aldatmış bir baba modelimiz varsa evlilik münasebetimizde daima bu tasayla yaşarız.Yahut her şeyi omuzlayan bir ebeveynimiz varsa ya biz de onun üzere meskenin bütün sorumluluğunu üstlenen bir rol oynarız veyahut bunu eşimizden bekleyen pasif bir rol alırız.
Bu manada geçmişten getirdiklerimizin farkında olabilir bunları hakikat okursak sıkıntıların tahlili de daha mümkün olabilir.Doğru teşhis yanlışsız tedavi manasında.Doğru okuyamazsak içinde debelenir dururuz.Elbette okurken karşı tarafa odaklandığımız kadar kendimizi de gözlemlememiz gerekir.Karşımızdaki insanın çok güzel tahlilini yapıyor olabilir lakin şayet bağda kendimizin tahlilini yapamıyorsak beyhude.Çünkü bu alaka içerisinde yönetebileceğimiz ya da değiştirebileceğimiz tek kişi kendimizdir.Karşımızdaki değil.Ve malesef bu manada tekrar yapılagelen en büyük yanılgı değişimi daima karşımızdakinden beklemektir.Bunun için bir çok yol deneriz fakat karşımızdaki bir türlü değişmez.Amaç bu olduğu sürece de asla değişmeyecektir zati.Ancak insan kendi değişim sürecine odaklanır ve bağlantı üzerinden kendini okuyabilirse durum çok farklı o vakit. İŞTE O VAKİT KISIRDÖNGÜLER KIRILIR VE EVLİLİK BAĞLANTISI VAKİTLE YERİNE OTURUR.Farklılıklar örtüşür bütünleşir, fazlalıklar törpülenir ve çift birbirini tamamlayan bir bütün haline gelir.
Alakamızı karşılıklı olarak ne kadar dikkate alır ne kadar hassasiyet gösterirsek o kadar sağlıklı bir çocuğumuz (ilişki/iletişimimiz) olacaktır.
Günümüz evliliklerde yapılan en büyük ihmallerinden biri sahibi olduğumuz bu çocuğa (ilişkimize), gerekli yatırım yapılmamaktır.Bunun yerine kaçış yolları aranarak çoğunlukla ya işe kaçarken ya da yeni doğan çocuğun(kız/erkek çocuk) gereksinim ve beklentilerine kaçılmaktadır.Bu durum kısa vadede sorunu ötelerken uzun vadede malesef kronikleştirmektedir.
Karşılaştığım aile sıkıntılarının birçoklarının temelinde kızına/oğluna bağlanmış anne ve işine kaçan baba modeli vardır.Çocuğunun gereksinimleri için neredeyse her şeyi göze alan çift asıl çocuğu olan evlilik bağlantısının muhtaçlıklarını malesef öteleyebilmekte ve ihmal edebilmektedir.Ya da bu husustaki problemlerinin tahlilini mümkün görmeyerek en kısa yoldan ayrılmayı tercih edebilmektedir.Oysa her sorunun kesinlikle bir tahlil yolu vardır.İnsan hakikaten ister çaba eder ve ümidini kesmezse Allah ın müsaadesiyle kesinlikle bir tahlil yolu bulunabilir.Elbette bazen boşanmak da bir çözümyoludur.Ancak en son yol.
Şayet bağımıza karşılıklı olarak yatırım yapar onu dikkate alır ve gereği kadar önemser (zira çok önemsemek de farklı bir problemdir) isek vakit içerisinde kesinlikle bir şeyler olumlu manada dönüşmeye başlayacaktır.Eğer biz yaşadığımız meseleleri ya da hoşlukları paylaşabiliyorsak evlilik bağı manalıdır ve içerisinde hayat barındırır.
Sağlıklı bir paylaşım (iletişim /anlama ve anlaşılma) yoksa işte o ailede sağlıklı ebeveynler olunamayacağı üzere sağlıklı çocuklar da yetiştirilemeyecektir.Böylelikle problemlerin jenerasyondan nesle aktarılmasını sağlayan bir köprüden öbür bir misyonumuz olamayacaktır.
Değişim lakin insanın kendisiyle mümkün olacaktır. Şayet yaşadıklarımızı bize birer ayna olarak görebilirsek ve bunlardan ileti alır hakikat anlayabilirsek sıkıntılar ne kadar can yaksa da birer fırsata dönüşecektir, pürüz değil.
Sıkıntıları fırsata dönüştürebilen ve hayatını manalı yaşayabilen bireyler olmak dileğiyle….

Psikolog Fatma Çalışkan