Cinsel istismar mağduru birçok çocuğun konuşamaması ve çocuklarını yetiştirirken ebeveynlerin tutumuyla alakalı bir yazı

Cinsel istismar, tehdit edilen bir çocuk, konuşamayan ve sonrasında daha fazla fail tarafından tıpkı istismarın gerçekleştirilmesi. Faili korumak için çocuğa ve ailesine iğrenç tabirler kullanan ve çocuğu kimliğini açıkamakla tehdit eden yüz karası bir avukatın varlığını öğrendik.

Bana nazaran bu hatalıların savunulma hakkı da olmamalı ve o avukat meslekten men edilip(ve işlediği kabahat için en ağır cezayı alarak) bir daha asla bu mesleği de yapamamalı. Bu hususta uzun uzun yazabilirim ama çocuk psikolojisi, travma ve ebeveyn davranışları konusuna girmek istiyorum bu alanda eğitim aldığım için.

Öncelikle çocukların konuşamaması durumunu sıkça görüyoruz cinsel istismar durumlarında. Bu paylaşım aileleri suçlayıcı bir paylaşım değil. Yansıyı ailelerden fazla faillere ve hukuk(suzluk) sistemine, bunları sokağa salanlara çekmeliyiz. Ailelere ve topluma da davranışları konusunda eğitim gerekli. Ailelerin çocuklarına genel olarak nasıl davranması gerektiğini anlatmaya çalışacağım.

Cinsel istismarların yaygın olduğunu biliyoruz. Failin daha çok tanıdık (aile üyesi, komşu, öğretmen gibi) olduğunu da biliyoruz. (Sokaktan geçen biri olamaz demek değil bu yalnızca oranlar bu) Birçok cinsel istismar failinin de sokağa salınıp okullarda güvenlik, servis sürücüsü olarak çalışabildiğini de utanarak öğrenmeye devam ediyoruz.

Ailelerin hem çocukları korumak için hem de travmatik, özgüvensiz, kendini ve hislerini söz edemeyen, akran zorbalığına uğrayan, yaşadığı güzel makus olayları anlatamayan çocuk yetiştirmemesi gerekiyor. Tekrarlıyorum bu cinsel istismar mağduru çocukların ailelerini suçlayan bir paylaşım değil. Hatanın nedeni faille birlikte fail aklamaya çalışanlar, faili teşvik eden, cüret verenlerdir. Lakin çocukları korumak için yapabileceklerimiz var.

Korkak, özgüvensiz, özsaygısı düşük çocuklar yetiştirmememiz gerekiyor. Çocuğa kendisini değersiz, kıymetsiz, konuşsa reaksiyon görecek yahut dinlenilmeyecek, inanılmayacak üzere hissettirmememiz lazım. Rastgele bir mevzuda yaşadıklarını yahut hislerini anlatan çocuğu dikkate almadığımızda da çocukta anlatma davranışının önünü kesebiliyoruz.

Mahremiyet eğitimini de çocuğu travmatize etmeden, kendi vücudundan yahut cinsiyetinden utandırmadan ve gerçek bir halde vermemiz lazım.

Çocuklar başlarına ne gelirse gelsin artlarında olan, onlara kızmayacak, suçlamayacak, cezalandırmayacak aileleri olduğunu bilmeli ve her şeylerini ebeveynlerine çekinmeden anlatabilmeli. Bu yalnızca telaffuzla değil çocuğa davranışlarla gösterilmeli. Çocuk bunu içselleştirebilmeli yani.

Çocuğa yaptığı kusurlar nedeniyle bağıran, aşağılayan, hakaret eden yahut çocukla irtibat kurmayan ebeveynlerin çocukları maruz bırakıldıkları şiddeti ve yaşadıkları iyi/kötü olayları anlatmaktan çekinip korkuyorlar. Sizden korkan çocuk yetiştirmeyin lütfen, yahut hayattaki hırsınızı, başaramadığınızı düşündüklerinizi çocuğunuzdan çıkartmayın ve başınızdaki ülkü çocuğu yaratmak için çocuğa zulmetmeyin lütfen sonuçları çocuk için ağır oluyor.

Özetlemeye çalıştım ve illa ki eksiklerim olmuştur zira bahis hakkında söylenecek çok şey var. Tekrarlıyorum hatanın nedeni fail, fail aklamaya çalışanlar, faile cüret veren ve sessiz kalanlardır.

Ve utanması gereken mağdur çocuklar değildir. Onlar kendini suçlamamalıdır. Ayrıyeten lütfen hayatları kararmış, hayatları bitmiş ve acınası durumdalarmış üzere muamele yapmayalım. Ve hislerini tabir etmelerinin önünü kesmeyelim. Kendilerini anlaşılmış ve kabul edilmiş hissetmeleri gerekiyor. Ve maruz bırakıldıkları istismar/ şiddeti değersizleştiren tabirler kullanmayalım. Hayatlarının devamını bu yaklaşımlarımız etkileyecek. Ve hayatları boyunca o anda kalmak zorunda değiller, lütfen onlar için bunu zorlaştırmayalım.