Sevgi

Sevgi, ne hoş bir sözcük değil mi?
İnsan olarak en kıymetli hislerimizden biri.
Sevdiğimiz bir yakınımıza “seni seviyorum” demişizdir, ancak en son ne vakit sevginin manası üzerine konuştuk? Tahminen de hiç gerekli görmedik, “seviyorum işte, bu yetmez mi ”ya da “bunca yıldır birlikteyiz, ne gerek var artık buna” diye düşünebiliriz. Tahminen biraz çaresizlik, biraz utanç üzere hisler içinde, tahminen de gereksiz gördüğümüz için sevgi üzerine konuşmak istemeyebiliriz.
Meğer kaç yaşında olursak olalım sevgiyi hissetmeye, yaşamaya muhtaçlığımız vardır. En kırılgan ve güçlü taraflarımızın derinden görülmesine, bilinmesine müsaade verdiğimizde, inanç, hürmet, güzellik ve yakınlıkla büyüyen ruhsal bağı onurlandırdığımızda sevgiyi geliştiririz.
Sevgi, verdiğimiz ya da elde ettiğimiz bir şey değildir. Beslediğimiz ve büyüttüğümüz bir his, bir yetenektir. Her birimizin içinde mevcut olduğunda karşımızdakilerle geliştirilen bir bağdır.
Şunu da unutmayalım, kendimizi ne kadar seviyorsak o ölçüde diğerlerini da sevebiliriz. Sevmek ve kendimizi kabullenmek cüret gerektirir. Bilhassa “Kendini en sona bırak” diyen bir toplumda ihtilal niteliğinde olduğunu söyleyebiliriz. Bu ihtilalin içinde yer almak istiyorsak kendimizi anlamalı ve sevmeliyiz. Bunun için önümüze çıkan mahzurların farkına varıp, onları aşmayı becerebilmek gerekir. Sevgi, tüm manileri aşacak gücü bizlere verecektir.
Sevgiyle kalın.