Çocuğumda travma yarattım şimdi ne yapmalıyım?

“Çocuklarınıza Tutunun” kitabının müellifi Gordon Neufeld diyor ki, yapmamız gereken en değerli şey çocuklarımızda şartsız bir birliktelik algısı yaratmak. Yani, rastgele bir nedenden ötürü onları kendimizden, sevgimizden ve ilgimizden yoksun bırakma tehdidi yaratmamak. Örneğin kızdığımızda bağlantısı kesmemek, cezalandırmak için yalnız bırakmamak vb.

“Ahlak ve Karakter Eğitimi El Kitabı”nın müellifi Darcia Narvaez ise birlikte oynamanın değerini vurguluyor. Nitekim o anı yaşayarak birlikte oyun oynamak. Kurgulanmış bir oyun olmasına gerek yok, spontan olması daha uygun. Oynarken göz göze bakmak ve dokunmak çocuğumuzla etkileşimi sağlar ve toplumsal olarak keyif verir. Bu da sağ beynin uyarılmasını sağlar. Ayrıyeten birlikte oyun oynamak bağlanmayı da geliştirir. Beyin hücreleri de o sırada beşerler üzere birbirlerine bağlanır.

“There is No Such Thing As Naughty” (yaramazlık diye bir şey yoktur) kitabının müellifi Kate Silverton ise travma sağaltımında ritmin ehemmiyetinden bahsediyor. Birlikte müzik söylemek, dans etmek, davul çalmak… Bunlar bize beynimizin geişmeye başladığı anne karnındaki ortamı yaşatıyor ve beynimizi tekrar istikrara getiriyor.

Aslında en kıymetlisi, ne yaşarlarsa yaşasınlar sığınabilecekleri inançlı bir liman olabilmek. Hiçbir şey için geç değil. Kâfi ki neye gereksinim duyduklarını bize öğretmelerine müsaade verebilecek açıklıkta olabilelim.