Okullarda kılık –kıyafet yönetmeliğinin değiştirilmesi ve tutumlar

Okullarda, önlük, üniforma üzere tek tip giysilerin kullanımdan kalkması sorun olur mu? Yıllardan beri sürdürüle gelen bir tertibin değişikliğe uğraması birçok korkuyu da beraberinde getiriyor. Okullarda yönetim ve öğretmenlerin otoritesi zayıflar mı? Ekonomik gücü kâfi olmayan çocukların durumu ne olacak? Üzere..

Bilhassa ergenlik çağında tek tip giysi ile okula gidilmesinin okul yönetimlerini zorlamakta olduğunu görmekteyiz. Lakin, büsbütün kaldırılması öğrenciler ortasında otoriteye ahenk konusunda meseleler yaratabilir. Bu bahsin bedeller eğitimi ile desteklenmesi gerekir. Okullarda toplumsallaşma değerli bir husus olup, toplumsallaşırken karşımızdaki kişi ile bağlar konusunda müspetlik yaşanması gerekmektedir. Bireyler kendilerine yakın giysi stilini benimsemekte ve toplumsal ilgiler daha rahat kurulabilmektedir.

Sosyo-ekonomik manada marka giyinme, markaya ulaşamama sorun yaratabilir. Lakin, bu mevzu ile ilgilenmeyen öğrenciler, şayet dersleriyle ilgililerse kendilerini rahat hissedip, kendilerini sonlandırılmış hissetmeden eğitimlerine yönelebilirler. Fakat, sosyo-ekonomik taraftan arkadaşıyla kendini kıyaslaması ve arkadaşının giysisinden geri kalmak özgüven konusunda sorun yaratabilir. Özgüveni gelişmiş çocuk için sorun olmayabilir. Özgüveni olmayan çocuk, kesinlikle arkadaşlarına uyma zorunluluğunu duyacak, dışlanmaktan çekinecektir. Bu, ergenlik çağında daha bariz olacaktır.

Okullarda baskın karakterler kendilerini öne çıkararak, idari ve eğitimsel zahmetler yaşanabilir. “Eğitim bireyin davranışında, kendi yaşantısı yoluyla ve kasıtlı olarak istendik değişme meydana getirme sürecidir” (Ertürk, 1974, s.12).Bu nedenle bir planı programı ve disiplini vardır. Disiplin sağlanmayan yerde eğitim olmaz. Burada iç disiplin uyandırmak kıymetlidir. Çocuklar otokontrol sahibi olabilmelidir. Neyin gerçek neyin yanlış olduğu ile ilgili olarak davranış biçimi öğrenirken aileler ve okul dayanak olmalıdır.

Ayrıyeten, şu an çalışanları etkileyen ve hergün düşündüren bir sorun olan, ‘’bugün ne giyeceğim?’’ fikrini ve toplumsal alanda kendini tanımlama konusunda sorun yaratabileceği fikrini benimsetiyor. Okullarda kıyafet fikri birinci vakitler öne geçecek, herkes sonraki gün nasıl şık ve dikkat cazibeli olacağını düşünecek, vakit içinde bu korkular ortadan kalkacaktır. Geçiş devrinde hiçbir zorluk yaşanmayacağını söylemek optimist olur. Markalar birinci vakitler herkesin ulaşmak istediği birşey olarak göze çarpsa da vakit içinde çeşitlilikten ötürü tesiri dağılıp, öğrenciler şayet o his uyandırılabiliyorsa derslerine kenetleneceklerdir. Karar verme ve kişiselleşme yetilerinin gelişmesi için özgür kıyafet uygulaması dayanak olabilir. Geçiş devrinde kimi sıkıntıların yaşanması mümkündür. Öğrenci okul sonrası bir aktifliğe katılabilir ve bir-iki küçük değişiklikle giysi olarak hazır halde bulunabilir. Lakin, ergenlik çağında kızlarda takı kullanımının sonluluklar içinde olması güç uygulanabilir üzere görünmekte. Giysilerde hürlükle aksesuar kullanımı resen doğallaşacak.

Burada en değerli konu ailenin tavırları ve çocuklarına bunu yansıtma ve çocuğundan gelen tesirlere nasıl ve ne biçimde reaksiyon vereceği olacaktır. Çocuğa şuur kazandırma ve okulun eğitim-öğretim yeri olduğunun kavratılması ve bunun sıcak tutulması gerekecektir.

Aileler, durumları ne olursa olsun, kendilerini ezik hissetmemeli, çocuğuna gelir dağılımında herkeste farklılıklar yaşanabileceği fikrini benimsetmelidir. Değerli olanın çalışarak, emek vererek, gerçek yoldan kazanmak olduğunu anlatmalı ve bu hususun üzerinde durmalıdırlar.

Bunun yanında çocuklar, toplumsal etkinliklere ve spora yönlendirilmeli, el marifetleri ve tamirle ilgili kurslar açılıp, çocuklar kendilerini her alanda kâfi hissedebilmeli ve dikkat bu istikametlere verilmelidir. Şu açıdan da düşünmek gerekir. Her yerin ortalama belirli bir kıyafeti vardır. Vakit içinde aşırılıkları kullanan öğrenciler, toplum içinde törpülenerek, daha ortada buluşabilirler. Bunu öğrenmek için okul bir ORTAM olabilir. Çağın süratle ilerlemesi ile çocuklar ve gençler kendilerini fazla sonlandırılmış hissediyorlardı ve tüketim kalemlerinin çoğalması ve ilgi çekmesi ile herkes bir arayış içindeydi. Sonlandırmalar yeniliğini kaybetmişti ve öğrenciler bunalmıştı, uygulayıcılar zorluk yaşıyordu. Okullar, çoklukla, öğrenciler için hapishane özelliğini taşıyordu ve okula devamsızlık tasası ve arkadaşları ile bir ortada olabilmek hedefli geliniyordu. Sadece kırmızı ve mavi kap kağıdı ile defter-kitap kaplandığı periyotları çoktan geçtik ve bu kadar çeşitliliğin olduğu bir periyotta buna artık direnilemiyordu. Duyulan tasalar ailelerden ve öğretmenlerden gelmekte, aileler çocuklarının isteklerini sağlayamamaktan; öğretmenler ise otorite sağlayamamaktan çekinmekte. Özgür kıyafetle çocuklar büsbütün dünya insanı olmakta, herhangi bir öğretim kurumu ile bağları ortadan kalkmakta, bağımsız olmaktadırlar. Öğrencilerin okulda eski devirlere nazaran daha fazla vakit geçirdikleri düşünülürse, çocukların çocuklukları ve gençlikleri şimdiki kıyafetleri giyemeden geçiyor. Çocuk, akşam okula geliyor ve kendine özel giysi müddeti en fazla 3-5 saatle sonlu; o da çoklukla eşofman ve pijama oluyor. Öğretim yılları düşünüldüğünde, ortalama 12 yıl, çocukluk ve ergenlik çağı tek renk ve tek model kıyafetle geçiyor.

Ortak gayeler, falanca okullu olmak ekseriyetle günümüzde uzaklaşılmış bedellerden oldu. Öğrenci okulda bu sene varsa bir dahaki seneye yok. Öğretmen, idareci yine aynı formda. Kurumla bağlar zayıf. Belirli bir ülkü için kimse bir ortada değil. Kurum kimliğinin olması, ilişkin olmak hoş kavramlar… Belirli birtakım okullar bunu sürdürebiliyor. Bu okullarda da süreklilik mevcut. Çalışanların ve öğrencilerin kurumlarını benimsemesi, ismini kirletmemek, küçük düşürmemek için daima birlikte efor sarfetmesi temel.

Okullar, eğitim-öğretim alanı olduğu için giysilerde aşırılıklar dikkati dağıtıp, işi özünden uzaklaştırabilir. Kıymetli olan, eğitim, hayat bilgisi ve davranışlardır. Eğitimde kişinin kendini çok rahat hissetmesi, eğitimden uzaklaştırır. Örneğin, öğrenci ders çalışırken çok rahat bir sandalyede oturmamalı, yatakta ders çalışmamalıdır. Eğitimcilerin, sınıf idaresi, alan bilgisi, pedagojik formasyon, duygusal zeka, irtibat alanlarında yeteri kadar gelişmiş olmaları gerekir. Aile ile okul irtibatı âlâ biçimde sağlanmış olmalı, konuttan öğretmenler için gereken takviye verilmeli, sevgi ve hürmet üzerinde durulmalıdır. Öğretmen- öğrenci bağlantılarında sıcak, ama muhakkak ara korunmalıdır.

ÖZNUR SİMAV
Pedagog-aile ve irtibat danışmanı