Bolu kartalkaya yangını ve birlikte iyileşme: acı, dayanışma ve umut

Bolu Kartalkaya’daki büyük yangın, yalnızca o bölgedeki insanları değil, hepimizi derinden etkiledi. Yangın sonrası yaşanan büyük acı ve kayıplar, birçok kişinin yüreğini burktu. O manzaralar, kaybolan hayatlar, çaresizlik içinde bekleyen insanlar… Bunlar yalnızca bir felaketin değil, bir toplumun ortak acısının göstergeleriydi. Hepimizin aklında birebir sorular vardı: “Bu yangın önlenebilir miydi?” “Neden daha dikkatli olunmadı?” Bu sorular aslında toplum olarak hissettiğimiz güvenlik tasasının bir yansıması. Zira biz beşerler, kendimizi inançta hissetmek isteriz. İnançta hissetmek, hepimizin en temel gereksinimi, değil mi? Bu yüzden her büyük felaket, bizde yalnızca dert yaratmakla kalmaz, birebir vakitte “Gelecekte bunlar tekrar olur mu?” korkusunu da doğurur.

Bolu’daki yangın, yalnızca orada yaşayanlar için değil, hepimiz için bir travma oldu. Lakin asıl kıymetli olan şu: Bu acıyı birlikte hissetmek, birlikte paylaşmak, daha güçlü olmamızı sağlıyor. Toplumsal yas, yalnızca bir bölgenin değil, tüm toplumun yaşadığı acıyı paylaştığı bir süreçtir. Ve bu süreçte yalnız olmadığını hisseden beşerler, güzelleşme yolunda daha süratli ilerler.

Büyük felaketler, travma sonrası gerilim bozukluğu (TSSB) üzere ruhsal tesirler yaratabilir. Ancak bu durumun uygunlaşması için en kıymetli şey, acıyı bastırmamak, yaşadıklarımızı paylaşmak ve birbirimize takviye olmaktır. Dayanışma işte bu noktada devreye girer. Birbirimize tutunduğumuzda, acılarımız daha hafifler. Beşerler “yalnız değilim” dedikçe, güzelleşme süreci de hızlanır.

Görüntülerdeki o çaresiz bakışlar, kaybolan meskenler, her birimizde derin izler bıraktı. Fakat hatırlatmak isterim ki, yalnız değiliz. Toplum olarak birbirimize takviye verirken, aslında kendi güzelleşme sürecimize de katkı sağlıyoruz. Acıyı paylaşmak, yalnızca bir oburunun yükünü hafifletmekle kalmaz, bizlerin de içsel olarak rahatlamasına yardımcı olur.

Kolektif yas, felaketten sonra yalnızca ferdî bir süreç değil, aslında toplumsal bir süreçtir. Daima birlikte bu acıyı paylaşıp, birbirimize sarıldıkça, daima birlikte daha güçlü bir toplum olacağız. Güzelleşme, sadece fizikî yaraların sarılmasıyla olmaz. Birebir vakitte duygusal takviye ve birbirimize gösterdiğimiz anlayışla mümkündür.

Birlikte güçlü olacağız. Birbirimize umut vererek, kayıplarımızı paylaşıp, dayanışma içinde iyileşeceğiz. Tahminen de hakikaten de “hep birlikte iyileşeceğiz”.

Ve unutmayalım, bu süreçte her birimizin bir katkısı var. Birinin yanında olduğumuzu bilmek, bir oburunun yükünü hafifletmek, tahminen de güzelleşmenin birinci adımıdır.