Sevgiyle çizilen sınırlar: çocuğun güvende büyümesi için ince bir denge

Çocuk büyütmek, sevgiyle dokunmuş ince bir istikrar işidir. Hudutlar, çocuğun kanatlarını kırmadan ona inançlı bir alan sunar. Onu kısıtlamadan, korkutmadan, yalnızca inançta hissettiren yumuşak fakat kararlı bir çerçeve çizer. Tıpkı rüzgarın bir yelkenliyi yanlışsız istikamete sürüklemesi üzere, hudutlar da çocuğun hayat seyahatinde bir pusula vazifesi görür.

Bazen ”hayır” demek güç gelir. O minik eller size uzanırken, ”tamam, peki” demek daha kolaydır. Lakin sevgi bazen hudut koymayı da gerektirir. Çocuğun her istediğine müsaade vermek değil, ona neyin kıymetli olduğunu öğretmek gerekir. Zira sonlar sadece korumak için değil, tıpkı vakitte öğretmek için de vardır. Sabırla ve sevgiyle konan sonlar, çocuğun dünyasını anlamlandırmasına yardımcı olur.

Çocuk sonları zorlar, zira merakla öğrenir. Keşfetmek büyümenin bir kesimidir. Fakat bilir ki onu yönlendiren, düştüğünde elini tutan bir ebeveyni vardır. ”Hayır” dediğinizde tahminen üzülür, tahminen öfkelenir. Ancak vakitle anlar: Bu sonlar, onu denetim etmek ya da kısıtlamak için değil, ona ziyan vermemek ismine, sevgiyle çizilmiş inançlı bir çerçevedir.

Sınırlar, bir çocuğun kendini pahalı hissetmesini sağlar. Ona diğerlerinin hudutlarına hürmet duymayı öğretirken, tıpkı vakitte kendi hudutlarını da çizmeyi gösterir. Kendi hudutlarını bilen bir çocuk, güçlü, özgüvenli ve kendi bedelini bilen bir birey olarak büyür. Ve bir gün, kendi çocuklarına da birebir sevgi dolu hudutları çizmeyi öğrenir. Zira en hoş sevgi, hem koruyan hem de özgürlüğü içinde barındıran sevgidir.