Ebeveynlere kızgınlık: affetmeye gücenemezsin. virgülü nereye koyuyorsunuz?

Bir hususta nitekim çok suçlandığınız bir durumu hayal edin (veya hatırlayın). Elbette bu türlü bir durumda af diliyorsunuz, durumu açıklamaya çalışıyorsunuz, tahminen birisine mazeret gösteriyorsunuz, kabahati bir diğerine aktarıyorsunuz? Yoksa kabahatinizi inkar mı ediyorsunuz?.. Fakat şunu da düşünün … birini rahatsız etmek istediniz mi, kasıtlı olarak suçlandığınız yahut öteki kişiyi üzdüğünüz bir an mı yarattınız?

Her aile farklıdır, lakin birden fazla ebeveyn samimiyetle çocuklarına ziyan vermek istemedi. Çocukların ruhsal özelliklerinin cehaletinin, kendi travmatik eğitimlerinin gerisinde, bazen en küçük çocuklar için bile çok sayıda yaralanma ve yaraya neden olan birden fazla vakit vardır. Ailenizi affettiniz mi? Affetmek sıkıntı lakin çok güçlü ve yetişkin bir adımdır. Bu adımınız şimdi yapılmadıysa, bu mevzuda yardımcı olabilecek kimi ipuçlarına bakalım.

Affetmek kabul etmek manasına gelmez. Ebeveynlerinizi fizikî yahut ruhsal istismardan affedebilirsiniz, lakin birebir vakitte bu cins eğitim yollarını kendiniz ve bir bütün olarak toplum için kabul edilemez olarak düşünebilirsiniz.

İlk doğup büyüdüğünüz vaktin nasıl olduğunu bir düşünün. Ekonomik krizler periyodunda, iş ve paranın olmadığı, fakat ellerinde küçük bir çocuğun olduğu bir periyotta … Ne yazık ki, bu türlü anlarda «hayatta kalma» amacı ön plana çıkıyor ve «yetiştirme» hedefini engelliyor.

Tüm çocukluk travmalarını «yaşamaya», «konuşmaya» çalışın. Lakin dikkat! Bunu ebeveynlerinizle birlikte yapmanıza gerek yok. Arkadaşlarınız ve partnerlerinizle bile bunu yapmak istenmez. Bir psikologla travmatik bir tecrübe yaşamak en güzelidir. Psikolog, birinin adresine mümkün olduğunca hakikat ve dikkatli bir biçimde çarpıklıklar ve suçlamalar olmadan güç anların üstesinden gelmeye yardımcı olacaktır.

Çocukluk ve ergenlik yıllarınızda artık ve o vakit bilgi edinme seviyesini değerlendirin. Bugün rastgele bir bilimsel ve eğitici literatürü manisiz okuyabiliyor, kendimizi eğitebiliyoruz. Ebeveynlerimizin interneti ve bu kadar çok bilgisi yoktu. Çoklukla yanlışlar tam olarak cehaletten yapılır.

Ebeveynlerinizi oldukları üzere kabul etmeye çalışın. Artık değişmeleri ve yorum söylemeyi bırakmaları pek mümkün değildir. Halihazırda oluşmuş bir yetişkini tekrar yapmak mümkün değilse, denemek mantıklı mı? Yoksa tarafsızlık seviyesine kadar bağlantı kurmak daha mı kolay?

Çocukluk çağı hüznü muhakkak olağandır. Çocukların fotoğraflarına bakarak yahut geçmişi, çocukluğunuzu düşünerek periyodik olarak göğsünüzü kıstırabilir, hüzün ve acı, pişmanlık yaşayabilirsiniz. Bu sizin tecrübeniz, hisleriniz. Üzgün olmak, sevinçli olmak kadar olağandır. Kendinize vakit tanıyın. Gerçek hisleri bastırmayın.

Ailen, her şeyi yanlışsız yaptıklarına inanarak kabahatlerini asla kabul etmeyebilir. Bir yetişkin olarak bunu anlamalı ve buna hazırlıklı olmalısınız. Onlara haklı olduğunuzu kanıtlayarak onları ikna etmeye çalışmayın. Uygulamada görüldüğü üzere, bu türlü bir durumda bilhassa kıymetli olan kanıtlanmış bir ebeveyn cürmü gerçeği değil, yetişkin konumunuzdur.