Sınırlar üzerine

Artık uzaklar yakın, ulaşılamazlar ulaşılabilir. Yapay zekası, toplumsal medyası.. İstediğimiz şeylere erişebilir, oluşturabilir, yönetebiliriz. Arkası ardı kesilemez bir bilgi akışı. Hele ki o toplumsal medya sayesinde tanıdığımız, tanımadığımız beşerlerle bütünleşme hali. Kendi özel sayfalarımızda, kendi özel anlarımızı paylaşıyor, yozlaşma yarışında bayrak tutuyor, fikir ve yorumlarımızı istediğimiz halde fütursuzca ve kısıtsızca aktarabiliyoruz. Öncelerde ağzını bile açmak için bir şeyler olman gereken rastgele bir mevzuda, Allah ne verdiyse anonim bir formda atıp tutabiliyor, her alanda fikir, görüş ve kendimizi sergilemekten geri kalmıyor, kaçışsızca duyulma, görülme ve anlaşılma gayretinde süregelen etkileşimlerimizi icra edebiliyoruz. Ne büyük özgürlük değil mi?

Sosyal medya, internet beşere en çok da bunu sağlıyor sanırım; Anonimliğin ya da lenslerin ardına saklanmanın verdiği rahatlık ve özgürlük.

Peki sahiden özgür müyüz?

İnternet aracılığı ile herkesin birbirine bir anda ulaşabilmesinden bahsettik. Bu elbette birçok alanda ve manada bir kolaylık ve özgürlük sayılabilir. Fakat sahiden kime özgürlüktür? Çabucak her an herkesin parmağının ucundayız. Her dakika göz altında, denetimdeyiz. İnsanoğluna, internet aracılığı ile birbirine baskı kurduğu bu denetimsiz gücü öylece vermek.. Attığı bir iletiyle hayatınızın kararını elinde tuttuğunu sanan beşerler.. Yazdım, yazmadın; aradım, açmadın. Meşgulüm, işim var, bir durum oldu. Ya da yalnızca istemiyorumdur. O an, o sırada karşılık vermek mecburiyetimiz ya da vermeme hakkımız nedir? İnsan kendi ile yalnız bırakılamaz mı? Daima izahat verme mecburiliği, daima yerli yersiz mazeret bulma gereksinimi…

Bu kadar rahat ulaşabiliyoruz diye birbirimizi bu kadar daraltmaya, alanını sıkıştırmaya nasıl hakkımız var? Bu mudur özgür dünya?

Eskiden beşerler ulaşacaksa birine, arardı, çıkarsa çıkardı, çıkmazsa en fazla altyapısı varsa telesekretere ileti bırakırdı. Artık gün içinde her saniye sorgulanma tehlikesi, çalışma hayatında bile mesai saatleri dışına çıkan ve süren bir trafik silsilesi. Ulaşamayınca hatır koymak, gönlü bozmak hatta tam tabirle koca koca insanlardan trip yemek.. Ferdî alanımız hiç olmadığı kadar azaldı, bu da doğal olarak bireylerde gerginlik ve gerilime neden olmaktadır. Grip üzere artan ruh bozulmalarına yeni halkalar eklemeye bir aday daha..

Ne yapabiliriz? Sınırlar… Her vakit olduğu ve daima önerdiğim üzere insan hudut çizmesini bilmelidir. Toplumdaki yerini ve başka insanların yerini de belirlemeli, kümelemeli ve her kümeye aşikâr alan ve sonlar atamalıdır. Hiç kimse bu durumun istisnacısı değildir. Kişi kendi denetimini kendi eline almayı bilmeli; kural ve sonlarını evvel kendi benimsemeli akabinde irtibat etrafına bunu kabul ettirebilmelidir. Ruhsal tehditlere en tesirli tahlillerden biri olarak tüm bireyleri değiştiremeyeceğimizi bilebilir ve durumu kabul ederek bu tahlili topluma karşı bir duruş ideolojisi olarak atfedebiliriz.

Biter mi? Ne hadsiz insan biter ne de hudutlarımızla dans etme uğraşları. O halde değerini biz bilelim şu kısa ömrümüzün, Sıhhat ve Hürmetle..